Positiviteit kan wat mij betreft soms de prullenbak in.
de ene voet voor de andere blijven zetten is al lastig genoeg
binnenkort wordt de website vernieuwd!
Leven met een chronische depressie en daarnaast kinderen met autisme opvoeden?
Mijn leven in een notendop de afgelopen 12 jaar. Met een sluimerende chronische depressiviteit op de achtergrond toch de schouders eronder. Kids op 1, mama survival modus aan. Wat al heel vlot resulteerde in baan kwijt, burn-out en een volledige stilstand. Opgeven was geen optie, doorzetten het enige wat ik kon. Wat was de weg lang en uitzichtloos. Wat heb ik me willen verzetten en wat ben ik boos geweest. Pas toen ik dit kon loslaten kwam er de weg naar acceptatie.
Lees mee in mijn leven, van depressiviteit tot autisme en alles daar tussenin.
Lieve jij
Alles mag er zijn daar de ruimte voor durven pakken. Dat doe je niet zomaar. Mindfull naar jezelf en het leven kijken klinkt eenvoudig maar dat is het niet. Voor mij lag daar de sleutel nu zo’n 7 jaar terug. De psycholoog destijds stelde me de vraag:” en wat nou als het er gewoon mag zijn, je depressiviteit dat je het gaat zien als onderdeel van jou?”. Dit was nieuw. Ik was er altijd boos op en ik heb me er altijd tegen willen verzetten dat dit me overkwam dat dit in mijn hoofd zit. Dat ik mentaal instabiel ben dat ik er pillen voor moet innemen. Boos, opstandig, verdrietig. Maar de vraag was terecht. Want waarom moet ik er boos op zijn, of waarom was ik nu eigenlijk zo boos? Ik was boos omdat ik het weg wilde kunnen duwen maar het kwam steeds terug. Die dag, die vraag. Het is het begin geweest van mijn proces naar acceptatie en het ook echt voelen dat alles er mag zijn. Dat ik dit ben, Nicole mét chronische depressiviteit maar vooral dat ik het waard ben en er ook gewoon bij mag horen. Het maakt me niet minder dan een ander.