Hai!!

Je hebt me gevonden, tof dat je hier op mijn website bent terecht gekomen. Misschien heb je me gevonden via Instagram en anders heeft google je misschien deze kant op gestuurd.
Ik ben Nicole, getrouwd, moeder van 3. Twee meiden en een zoon. Ik ben een aantal jaren terug gaan opschrijven wat er gebeurde in mijn leven, niet zozeer om hier dan iets mee te moeten, maar meer om het eigenlijk letterlijk van me af te schrijven.

Waar praat ik over? Ik deel open en eerlijk vanuit het hart wat er speelt in ons complexe gezin. Van mijn depressieve periodes en burn-out tot aan de zorgen rondom onze twee kinderen met autisme spectrum stoornis.

Mijn man en ik zijn inmiddels 20 jaar samen en tot 10 jaar terug een gewoon gemiddeld gezin. Al klinkt dat gek om te schrijven want ach, wat is gewoon? (of ‘normaal’). Na onze verhuizing 10 jaar terug, toen onze kinderen 11, 9 en 3 jaar oud waren, begon ons leven langzaam maar zeker net iets meer op zijn kop te staan.
We zijn verhuist van de ene kant van ons land naar het andere. Dat leek in eerste instantie allemaal best prima voor onze kids. Tot onze zoon vreemd gedrag begon te vertonen wat we niet konden plaatsen.

Dit bleek de start van een rit in een achtbaan die tot op de dag van vandaag niet meer tot stilstand is gekomen. Een aan eenschakeling van toestanden wat bij mij enorm mijn chronische depressiviteit triggerde en leidde tot een burn-out en het stoppen met werken. Tot aan het van de ene op de andere dag mantelzorger worden van onze zoon, destijds 13, die simpelweg zei: ‘ Ik ga nooit meer naar school’. 

Uiteraard ging hij niet zomaar niet meer naar school. Nadat wij in de achtbaan waren gestapt en van huisarts, naar jeugdzorg, naar zoveel meer doorschoten, bleek uiteindelijk na heel veel verdrietige en vermoeide jaren dat hij autisme had. Daar was een gedwongen gesloten opname bij het GGZ voor nodig. Onze dappere zoon toen 14, moest ik met een gebroken hart daar achter laten. Autisme bleek het oordeel met daarbij een angststoornis.

Wie bekent is met autisme weet ook dat dit gepaard gaat met heel veel agressie en onmogelijk gedrag. Dat heeft ons gezin heel veel schade toegebracht op zoveel vlakken en niveaus. De verhoudingen onderling zijn flink opgeschud, tussen mij en mijn man ook. Toen bleek in 2018 dat ook onze jongste autisme had. Dat was een soort van genadeklap die we heel moeilijk hebben kunnen verwerken.

Maar zoals je zult lezen in mijn berichten op social media en ook hier in mijn blog, is dat het woord opgeven binnen ons gezin niet bestaat. Wij zitten in die achtbaan, nu al ruim 10 jaar, en die duwt zichzelf niet vooruit dankzij elektriciteit, nee dat allesbehalve. Hij raced bij ons op hoop en heel veel liefde met flinke dosis humor.

Dat vind je terug in wat ik schrijf en in wat ik wil delen. Hoop, het is er gek genoeg altijd, je kunt het soms niet zien of niet goed voelen. Je dreigt het soms kwijt te raken. Je wil soms ook gewoon echt niet meer, want het is zo verdomde veel allemaal. Door het per dag te bekijken, niet vooruit, geen toekomstplannen, hoe triest dat ook klinkt. Lukt het ons om de ene voet voor de andere te blijven zetten, omringt door een team van professionals die oog hebben voor wie onze kinderen zijn en durven te zeggen waar wij als ouders soms net een extra duwtje nodig hebben.

Mijn boodschap is altijd, geef niet op, hoe diep en donker je ook zit. Dat zeg ik vanuit mijn depressiviteit en vanuit het verdriet wat ik vaak voel rondom mijn kinderen.

Jij mag er zijn, jij bent het waard, er bestaat geen goed of fout. Iedere nieuwe dag is simpelweg een kans om weer die ene voet voor de andere te plaatsen.