Nicole 

Wat fijn dat je hier op mijn website bent terecht gekomen. 
Ik ben Nicole, getrouwd, moeder van 3. Twee dochters en een zoon. Ik ben een aantal jaren terug gaan opschrijven wat er gebeurde in ons leven. Niet zozeer om hier dan iets mee te moeten meer om het letterlijk van me af te schrijven.
Naast moeder ben ik ondernemer sinds 2019, en merk ik dat de combinatie chronisch depressief en de zorg voor kinderen met autsime daar een behoorlijke uitdaging neer legt. 

Mijn blog is onstaan, ergens in 2015. In de woelige tijden van ons gezin had ik sterk de behoefte van me af te schrijven. Deze website werd mijn dagboek. Ik vertel over mijn gevecht met mijn chronische depressiviteit en het verdriet de chaos en de stress rondom autisme. Autisme is binnen ons gezin goed vertegenwoordigd, twee van onze kinderen hebben de diagnose gekregen de afgelopen jaren. (laat vastgesteld)

Mijn man en ik zijn inmiddels 23 jaar samen en tot 12 jaar terug een gewoon gemiddeld gezin. Al klinkt dat gek om te schrijven want ach wat is gewoon? (of ‘normaal’). Na onze verhuizing 12 jaar terug, toen onze kinderen 11, 9 en 3 jaar oud waren begon ons leven langzaam maar zeker net iets meer op zijn kop te staan.
We zijn verhuisd van de ene kant van het land naar het andere. Dit leek in eerste instantie allemaal best prima. Tot onze zoon vreemd gedrag begon te vertonen wat we niet konden plaatsen.

Dit bleek de start van een rit in een achtbaan die tot op de dag van vandaag niet meer tot stilstand is gekomen. Een aaneenschakeling van toestanden wat bij mij enorm mijn chronische depressiviteit triggerde en leidde tot een burn-out. Van de ene op de andere dag werd ik mantelzorger van onze zoon, destijds 13, die simpelweg zei: ‘ Ik ga nooit meer naar school’. 

Uiteraard ging hij niet zomaar niet meer naar school. Nadat wij in de achtbaan waren gestapt en van huisarts, naar jeugdzorg, naar zoveel meer doorschoten, bleek uiteindelijk na heel veel verdrietige en vermoeiende jaren dat hij autisme had. Daar was een gedwongen opname bij het GGZ voor nodig. Onze dappere zoon toen 14, moest ik met een gebroken hart achter laten. Autisme bleek niet veel later het oordeel met daarbij een angststoornis.

Wie bekent is met autisme weet ook dat dit gepaard gaat met heel veel agressiviteit en onmogelijk gedrag. Dat heeft ons gezin heel veel schade toegebracht op zoveel vlakken en niveaus. De verhoudingen onderling zijn flink opgeschud. In 2018 bleek onze jongste ook autisme te hebben. Dat was een soort van genadeklap die even tijd heeft gekost om een plekje te geven.

Maar zoals je zult lezen in mijn berichten op social media en ook hier in mijn blog, is dat het woord opgeven binnen ons gezin niet bestaat. Wij zitten in deze achtbaan nu ruim 12 jaar. Die duwt zichzelf niet vooruit dankzij elektriciteit, nee dat allesbehalve. Hij raced bij ons op hoop en heel veel liefde met een flinke dosis humor en soms veel rake woorden en tranen.

Dit vind je terug in wat ik schrijf en in wat ik wil delen. Hoop, het is er gek genoeg altijd, je kunt het soms niet zien of niet goed voelen. Je dreigt het soms kwijt te raken. Je wilt soms ook gewoon echt niet meer, want het is zo verdomde veel allemaal. Door het per dag te bekijken, niet vooruit, geen toekomstplannen hoe triest dat ook klinkt. Lukt het ons om de ene voet voor de andere te blijven zetten omringt door een team van professionals die oog hebben voor wie onze kinderen zijn en durven te zeggen waar wij als ouders soms net een extra duwtje nodig hebben.

Mijn boodschap is altijd geef niet op hoe diep en donker je ook zit. Dat zeg ik vanuit mijn depressiviteit en vanuit het verdriet wat ik vaak voel rondom mijn kinderen.

Jij mag er zijn, jij bent het waard, er bestaat geen goed of fout. Iedere nieuwe dag is simpelweg een kans om weer die ene voet voor de andere te plaatsen.

Nu 2024, ons leven is in rustig vaarwater gekomen. De diepe donkere dagen waarin mijn agenda gevuld was met afspraken van  hulpverlening naar hulpverlening. Ligt achter ons.

Tijdens de pandemie ben ik wat meer mijn creativiteit gaan benutten, immers thuis opgesloten, je moest toch wat. Daaruit is mijn bedrijf STUDIOO-M geboren. 
De afgelopen periode ben ik door de ruimte die is ontstaan ook gaan beseffen dat ik heel graag mijn vervaringen deel met anderen die in een soortgelijke situatie leven. Moeders die zich eenzaam en alleen voelen, onbegrepen, de muren op zich af voelen komen en strak staan van spanning en stress. Zoekend naar iemand waarop je kunt vertrouwen en die herkenning biedt.

Vanuit die behoefte kun je vanaf nu gebruik maken van mijn ondersteuning, dit kan door online met elkaar te afspreken of door persoonlijk af te spreken.  Mijn ervaring is er een om te delen deze lange weg hebben we niet voor niets afgelegd. Ik geloof dan ook dat deze er is om door te geven in positieve zin. 
Zodat jouw leven meer lucht en lichtpuntjes mag gaan krijgen, je bent niet alleen niet alleen in deze gigantische uitdaging.

Ik zie je graag!