Bijna 6 jaar, dat is best lang. Niet dat het niet is omgevlogen, dat absoluut. Maar wie had dit durven en kunnen dromen 6 jaar terug toen we op de bodem lagen.

Wanneer je heel lang naar iets uit kijkt, en in mijn geval er zo naar hunkert, dan zou je wel denken dat je extatisch zou moeten zijn als het moment dan eindelijk daar is. Eerlijk is eerlijk, ik had me er niets bij voorgesteld. Want werkelijk, ik had geen idee. Zou deze dag ooit komen, mijn onderbuik zei me al die jaren, ja!
Ja die dag zal komen want wij zijn knokkers,
we geven niet op, we blijven er altijd onze schouders onder zetten. Wij, dit gezin, onze kids, mijn man en ik. Wij kunnen dit.

Dat klopt. Dat klopt meer dan dat het zou kunnen en moeten kloppen. We hebben het gefixt, samen. Sinds twee weken is het een feit, hij gaat naar school op de fiets. Hij doet het gewoon echt!!! Whaaaaaah!!! 
Ik hoor je denken, mens wat is daar in vredesnaam nou toch zo bijzonder aan? Het is niet bijzonder het is eigenlijk fenomenaal.
Onze zoon, de middelste, die 10 jaar terug ons en zijn leven op zijn kop zette, het is hem gelukt. Zijn angsten kan hij bedwingen. Bizar.

Het verhaal begint 10 jaar terug, het gevecht met zijn angsten om naar buiten te durven gaan, inmiddels 7 jaar geleden. Van de ene op de andere dag ging hij niet meer, niet meer naar buiten. Eerst nog wel met grote drama’s en toestanden, maar beetje bij beetje haakte hij af. Voetbal trainingen? Plus wedstrijd op zaterdag? Niet meer.
Met vriendjes afspreken en naar buiten gaan, niet meer. Maar het aller aller aller ergste, niet meer naar school. Echt niet meer.
13 jaar oud, hij trok de stekker eruit. Angst, zoveel angst.
Vanaf het moment dat hij die stekker er echt uittrok, toen kwam ik ook volledig tot stilstand. Je kunt niet dagelijks naar je werk gaan, wetende dat er thuis een 13 jarig jongetje zit, zo angstig dat hij zelfs het toilet niet durft te bezoeken. Ik heb me een tijd lang nog naar mijn werk gesleept, met knoop in de maag en de tranen rollend over mijn wangen tijdens het fietsen. De onvermijdelijke burn-out volgde, met einde dienstverband.

Ik kreeg weer lucht, ik mocht die verantwoordelijkheid laten vallen. Het ging echt alleen nog maar om hem. Ik kon bij hem zijn zonder schuldgevoel, zonder de druk van een baan te voelen. Want ik moest anders ook daar presteren maar mijn hoofd was thuis. Toch, die lucht maakte na een jaar plaats voor een grote innerlijke worsteling. Want daar zat ik. Creatieve duizendpoot, die al voor dit dieptepunt, 10 jaar geleden bezig was met het opzetten van haar interieur ontwerp bureau. Ik zie me nog zitten met grootse plannen,
een geclaimde domeinnaam en het geknutsel aan mijn website.

Als er iets is met je kind, met je kinderen dan gaat dat voor. Voor mij wel. Dus toen hij onverklaarbare vreemde angsten kreeg en problemen op school en thuis, toen kwam dat plan in de ijskast, want ons leven stond op zijn kop. Al snel ging ik verder met mijn baan in loondienst en de vele afspraken rondom hem stapelde zich op. Tot hij uiteindelijk aan die stekker trok en ik wel moest volgen.

Na een jaar het creatieve hoofd op slot te hebben laten zitten, worstelde ik al flink. Want ik werd zo langzaamaan, kriebelig van weer een week stofzuigen, boodschappen doen en wassen draaien. Eigenlijk knettergek. Niet omdat ik het niet wilde doen, maar meer omdat ik met mijzelf en al mijn ideeen en plannen geen kant op kon. Ik was vastbesloten vanuit huis iets op te zetten, dat moest en zou ik kunnen. Wat in die jaren volgde, was flop na flop. Ik kwam nooit lekker uit de verf, er was altijd teveel rondom hem aan de hand. De dagen waren gevuld met boosheid, agressiviteit en ander soort aanvallen. Ook liepen er nog twee kinderen rond, je zou het bijna vergeten.
Ik heb me 6 jaar lang met vallen en opstaan door menige cursus en online webinair geworsteld. De een nog rooskleuriger dan de ander. Van businesscoach tot aan lifecoach tot aan verkoper in een circuit waar je beter niet in kunt verkeren. Ik geloofde alles en trapte overal in. Ik hunkerde zo naar een stuk van mezelf, een stuk Nicole een stuk geen moeder zijn. Al die tijd in mijn achterhoofd houdend dat er ooit een dag zou gaan komen dat hij wel zelf de straat op durfde. En ik hem niet meer hoefde te begeleiden. Ik moest dan van mezelf wel al nu iets opzetten zodat ik daarna kon gaan doorknallen, wanneer mijn vrijheid weer een feit zou zijn.
Ik kan je zeggen dat ieder plan, idee, website, business – lifecoach – money mindset goeroe mij te pakken heeft gekregen.
Want als je al zwak staat, als je al zo hunkert, geloof mij, dan mag het een haak zijn zonder aas, je hapt toch wel.

Maar nu, september 2021, hij is 19 jaar oud. Na het brugjaar in 2014 was hij afgehaakt. Eigenlijk stiekem al daarvoor, groep 8 daar is hij denk ik meer dan de helft van het jaar niet aanwezig geweest. Hier sta ik nu september 2021, sinds twee weken, begin van het schooljaar, hij doet het.
Hij pakt iedere ochtend die fiets uit de schuur, stapt vrolijk op en komt vrolijk thuis. 
Waar sta ik nu. Stiekem ben ik leeg, want waar ik dacht dat dit het meest euforische moment ooit zou gaan zijn, kickt nu het besef in,
ik mag 6 jaar ellende gaan verwerken en een plekje geven. 

Het is een grappige conclusie dat je daar dus niet bij stil hebt gestaan. Ik kon alleen maar naar de eindstreep kijken, die finish over.
Niet wetende dat het daarna pas begint, het proces van terug mogen gaan naar jezelf. Ik kan nu in principe alles doen wat ik wil, weer een baan zoeken, of eigenlijk nu eens echt aan de slag gaan met STUDIOO/M en MINDCARDS.NL eindelijk mijn interieurontwerp en advies bureau opstarten. Maar ik kan het niet.

Wat ik wel kan en doe op dit moment, is praten, huilen, schrijven, en gefrustreerd zijn. Mijn racefiets opstappen en de mooie momenten van een dag zien beet te pakken. Ik was niet klaar voor gewoon, voor gewoon leven en keuzes kunnen maken voor mezelf alleen. Gewoon de deur achter me dicht kunnen trekken. Gewoon ergens heen gaan en niet aan de tijd denken dat ik weer bij school moet staan om hem op te halen. Gewoon je vrij bewegen zoals ieder ander waarvan de kinderen een leeftijd van zelfstandigheid bereikt hebben. 

De komende tijd ga ik van mezelf niets moeten, niets doen of grote keuzes maken.
Wat ik wel ga doen is flink wat tranen laten, veel praten, vaak de racefiets pakken, in huis de boel eens fijn opknappen en schilderen. Maar bovenal het er maar gewoon laten zijn. Wat er op mijn pad mag gaan komen de komende periode, ik laat me verrassen.
Want dat is iets wat eindelijk weer eens kan.