moet ik dat veranderen?

Veranderen. Dat is wat veel mensen soms denken dat moet. Of oplossen, ervoor zorgen dat jij je beter voelt of dat het weggaat. Mijn vraag aan jou is: Waarom wil je dat voor die ander??

Het zit denk ik wel in onze genen. Dat als we zien dat iets niet goed gaat we hier een oplossing voor willen bedenken. Ik heb dat ook heel erg lang voor anderen gedaan. Dan wilde ik invullen hoe ik het voor die andere persoon beter kon maken. Hoe ik mijn moeder zover kon krijgen om te luisteren en te doen wat de dokter zegt (nou geloof mij, dan kom je van een flinke koude kermis thuis). Of zag ik dat een andere moeder misschien wel wat tips qua opvoeding kon gebruiken (dikke no-go area tenzij het je beste vriendin is!!!). Maar ook had ik heel erg,  dat ik zeker wist hoe iets moest en dat dan flink willen door duwen. Terwijl het zoveel mooier is als die ander gewoon een fout mag maken, want hey, daar leer je van.

Nu zet ik mezelf meer in het publieke oog, door open te delen op insta en facebook wie ik ben, waar ik mee worstel, hoe lastig ons gezinsleven is. Dat geeft vaak veel ongevraagde adviezen, en dat geeft niet. Toch is daar dan de behoefte van de ander om iets voor mij te willen oplossen. Want die Nicole die heeft het zwaar!!! Nou dat laatste klopt. Maar dat omarm ik. Daar mopper ik wel eens over maar dat ben ik, dat is ons leven, en dit is het gewoon.

Zelf doe ik het al een poos niet meer. Ik hoor het aan, ik kijk vanaf de zijlijn mee en ik laat die ander maar gewoon de neus stoten. Tenzij ik advies heb wat direct ingezet kan worden, maar vaak werkt het het beste om een ervaring te delen. Zoals ik deed met een moeder die ook een kind heeft wat slecht slaapt, vaak is erkenning al een fijne pleister op een wond. Daar draait ook mijn blog, en instagram pagina om. Er zit zoveel kracht in het delen van jouw verhaal, zo ongelooflijk veel kracht. Dat werkt zo mooi aan twee kanten. Het is voor jezelf een uitlaatklep en het is voor de ander herkenning en een stukje kameraadschap. Dat is iets wat vaak wordt vergeten. Er zijn hulpgroepen voor alcholisten en verslaafden, maar waar zijn die voor de depressieve mensen, of de ouders zoals ik en mijn man die zware zorg hebben voor kinderen met psychische aandoeningen? 

De maatschappij drukt nog steeds teveel een stempel op het hele, je leven moet toch goed zijn verhaal. Of het, je moet het zus of zo doen gezeik. Je moet helemaal niets. Wat je moet is gewoon proberen je dagen door te komen, vooral als dit al een mega uitdaging voor je is. Voor jezelf zorgen, met of zonder gekamt haar en een een tandenborstel in je mond. Jouw leven op jouw voorwaarden. Niks geen gelijm, geschroef of getimmer. Je hoeft niet gemaakt te worden.

Wel gezien. Ik wil wel gezien worden. Ik wil ook dat jij gezien wordt en dat jij je gezien voelt. Want jij mag er zijn, jij hoort erbij jij bent van ontiegelijk waardevolle betekenis voor deze planeet. Jij bent zo uniek, er is er toch zeker maar 1 van jou. Dat kan niemand evenaren. We zijn hier, jij bent hier, met een reden. Die is niet altijd heel duidelijk, tastbaar ook niet zichtbaar. Toch is die er wel. Je komt hem op een dag vanzelf tegen.

Wees lief voor die ander die jou zo graag wil helpen en die jij eigenlijk alleen maar wil weg duwen, want het is nu eenmaal iets wat in onze genen zit. De ander zou zich vaker moeten afvragen waar die diepgewortelde behoefte vandaan komt om de ander altijd te willen helpen. Het is veel fijner om er te zijn. Luisterend oor, een knuffel of arm om je heen, even samen eropuit, op de bank netflixen, doos donuts wegeten, of gewoon in pyjama al append de hele dag.
De invulling is aan jou, er zijn perioden dat het minder goed gaat, er zullen net zoveel perioden komen dat het wel goed gaat. Er zijn maar weinig mensen waarvan het leven altijd top is, of die altijd gelukkig zijn (wat zeer overschat is, want hey, wat is geluk??)

Dus laat het veranderen maar achterwege, ook al het oplossen het hoeft echt niet. Laat een ander weten dat je er zult zijn in moeilijk en fijne tijden, dat je altijd mag bellen of appen. Gooi af en toe een balletje op, laat een tip hier en daar slingeren en probeer indirect de ander te steunen. Voel het aan vanuit je hart.