Het simpelweg onder ogen zien.

Ik wil het op geen enkele manier simpel doen lijken, of wegwuiven, absoluut niet. Maar ik vind dat er nogal vaak wordt gestrooid met termen zoals ‘je hebt het overwonnen, of je kunt het overwinnen’.

Volgens mij is het ook wel gewoon mijn grootste irritatie dat er bepaalde soort van ‘zelfhulp’ boeken zijn waarin dan haarfijn wordt uitgelegd hoe jij jouw problemen zult kunnen gaan oplossen. Maar is er dan ook iemand die ergens in dat boek zegt hoe kneiter hard je al bezig was voordat je dit boek in handen had?

Nee, volgens mij niet. Veelal hebben de meeste boeken deze strekking, gelukkig zijn er ook boeken van ervaringsdeskundigen, die je echt wel serieus kunt nemen. Die zullen hun persoonlijke worsteling uiteen zetten en laten zien dat het altijd hard werken blijft. Verandering is niet iets wat er zomaar is, verandering is iets waar je keihard voor moet werken. Met onwijs veel vallen en opstaan. Dat blijft.

Ik heb persoonlijk nooit het gevoel gehad dat ik mijn depressie heb overwonnen of dat ik mijn diepgewortelde onzekerheid en laag zelfbeeld volledig kwijt ben. Wat ik wel heb gevoeld en wat ik ook zie in mijzelf is dat ik altijd ben blijven werken. Ik ben altijd blijven knokken omdat ik het durfde aan te gaan. Ik ging het gevecht niet uit de weg, ik verloor wel vaak een ronde, maar de handdoek gooide ik op de grond niet in de ring. Zodat ik hem weer kon oppakken op een  moment dat het voor  mij juist voelde.

Waar je ook tegen knokt, wat jouw demonen ook zijn. Depressiviteit, somberheid, verslaving, laag zelfbeeld of eigenwaarde, eetstoornis en noem maar op. Het komt er op neer dat je het moet erkennen, jezelf durven zien in de spiegel. Je niet anders voordoen, eerlijk, open hoe pijnlijk ook. Ik kom uit een gesloten omgeving, wel heel gezellig, maar geen ruimte om gevoel te tonen, over problemen en gevoelens te praten. Het duurde daardoor dan ook jaren voordat ik het durfde, mezelf zien. Mijn onvolmaaktheden, tekortkomingen, pijn en verdriet mijn trauma’s. 

Maar zonder dat je het door hebt, begin ja al veel eerder aan dat pad. De zoektocht naar het uitgraven uit die berg shit. Natuurlijk is er verdriet, natuurlijk voel je dat het nooit gaat lukken, natuurlijk wil je dat het morgen allemaal weg is. Dat is volkomen menselijk, de maatschappij staat nog niet open voor echte openheid. Durven zien dat achter ieder social media profiel een mens schuil gaat, een leven met ups en downs. Not a picture perfect life. Want zeg nou zelf, het is toch veel fijner om alleen maar mooie dingen te zien, mooie plaatjes, fijne teksten, leuke dingen om te kopen. Want dan hoef je het niet toe te laten. Dan blijft het gevecht met jezelf uit.

Dus daarom zal ik het nooit hebben over overwinnen, want ik weet maar al te goed, inmiddels 42 dat ik moet blijven werken. Ik heb onwijs veel lange perioden dat het goed gaat, maar voor ik het weet dan staat die duivel weer voor me en trekt me als een malle naar beneden. Daar ben ik inmiddels klaar voor. Ik kan in deze momenten niet meer doen dan het simpelweg onder ogen zien.

 
Want dan duw ik het niet weg, dan mag het er zijn, dat ben ik, ik omarm mezelf en zeg, morgen weer een dag.