De weg is lang
Wat is het leven vol met veel van alles!
Verdriet, plezier, boosheid, pijn, kwetsbaarheid, geluk. Alles in andere porties, niet vaak in balans, een zootje op elkaar gestapelde situaties.
Het leven gaat ook snel en ineens bevind ik me op een moment dat ik terugblik. Want er verandert weer zoveel. Het laatste kind verlaat de basisschool. Het besef borrelt op dat die verdomde tijd gewoon te snel gaat. Ik ben al 42 mijn oudste dochter al 20. Ik was nog net 21 toen ik haar in mijn armen kreeg.
Pijn en kwetsbaarheid. Zo kan ik de periode wel noemen zo net na haar bevalling. Zwart en donker, zwaar depressief. Een bevalling die zo hels was dat je het jouw grootste vijand nog niet gund. Maar ook dat vervaagt. De pijn direct na die marteling. Ik kan het niet beschrijven. De geboorte betekende niet meer kunnen lopen. Hoe had ik dat kunnen bedenken. Bevallen van een kindje en direct daarna weigeren je benen dienst.
Bekkeninstabiliteit, dat wist ik toen nog niet maar een dikke week later was dat de diagnose. Toen had ik er al een week opzitten van horizontaal liggen en niet kunnen lopen. Zo lag ik er in totaal 6. Tot de pijn iets vervaagde en ik met baby in de maxi-cosi wekelijks de fysiotherapeut bezocht om opnieuw te leren lopen. Hoe ver weg lijken deze herinneringen wel niet. Zo in het achterste deel van mijn hoofd verscholen maar tegelijk zo helder. Het is daar dat die wilskracht van nooit opgeven en altijd blijven knokken is ontstaan. Ik voel nog de vastberadenheid om dat klote bed uit te komen. Ik was zo boos, zo vreselijk boos op mijn lijf. Mijn hoofd was het er zo niet mee eens. Ik wilde kunnen wandelen met mijn baby, fietsen, rennen, trappen op en af.
Die vastberadenheid heeft me ver laten komen. Uiteindelijk kon ik alles weer, nooit meer pijnvrij, maar ik deed het gewoon. Toch 14 jaar later moest ik er aan geloven. Want altijd pijn dat is geen leven, af en toe pijn is nog best te doen. Na een MRI en onderzoeken was het vonnis daar. Artrose, in mijn bekken was artrose ontstaan. Blijkbaar is er ooit iets afgebroken tijdens de bevalling, wat natuurlijk onopgemerkt is gebleven. Want je komt niet verder dan een fysio en die bekijkt je niet van binnen. Maar de jaren van gewoon doorgaan nog twee zwangerschappen en bevallingen, gewoon blijven sporten en dan met name hardlopen, mijn grote passie, het had zoveel schade aangericht.
De sportarts was heel duidelijk, het mag niet meer. Dat was een flinke klap waar ik heel lang boos over ben geweest, geen wedstrijden meer rennen nooit voorbereiden voor een marathon. Wat heb ik jullie allemaal vervloekt, hardlopers die ik buiten zag. Ik kon het wel uitschreeuwen. Ik moest mezelf opnieuw gaan uitvinden, kennismaken met mijn lijf op een andere manier. Het advies was, fietsen. Daar was die vastberadenheid weer, als ik niet mag rennen dan ga ik fietsen.
Kort daarna kocht ik van weinig geld een simpele sportfiets. Duizenden kilometers heb ik daar op versleten. En de grootste verrassing, fietsen gaf met hetzelfde gevoel als hardlopen. Een leeg hoofd, gelukzaligheid, de wereld was van mij. Dat is zo gebleven, die vechtersmentaliteit ook. Ik ben er van overtuigd dat het zaadje wat na de bevalling 20 jaar terug in mijn brein is geplant mijn redding is geweest in alles.
Ja ik ben depressief, ik noem mezelf chronisch depressief. Maar ik stof mezelf altijd weer af en ik herpak en ik ga door. Steeds in een iets wat andere vorm, dankzij mindfulness met meer compassie en acceptatie voor wie ik ben als persoon. Een ander bepaalt niet hoe ik de dingen doe, een ander bepaalt niet wie ik ben. Ik heb mijn eigen regels. Ik mag vallen, ik mag duizend keer vallen, als ik maar weer op sta.
Het cliche is waar, morgen is echt weer een nieuwe dag, fuck vandaag!