Hoe heb jij dat gedaan?

Het is de meest gestelde vraag en jullie blijven hem mij stellen. Hoe heb jij dat nu gedaan. Hoe komt het dat het nu goed gaat en dat je niet meer depressief bent?

Nou dat laatste dat klopt niet, niet meer depressief zijn. Ik ben nooit op geen enkel moment niet meer depressief geweest. Dat wil ook niet zeggen dat ik altijd depressief ben. Maar ik snap ook dat dit lastig valt te begrijpen. Ik zie mijzelf als chronisch depressief, net zoals ik artrose heb en ook dit chronisch is. Het gaat nooit weg, is niet altijd op de voorgrond aanwezig maar het sluimert wel in de achterkant van mijn hoofd.

Dus de vraag die ik vaak krijg, hoe ik het nu toch voor elkaar heb gekregen dat niet meer depressief zijn, dat klinkt een beetje gek. Toen ik vijf, nu bijna 6 jaar geleden in een tweede burn-out terecht kwam is voor mij het tij gekeerd. Dat voelt ook wel dubbel, want als gezin als ouders zaten we op dat moment heel erg diep door de zorgen en problemen rondom onze zoon. Maar iets op dat moment is er in mij geknapt of heeft iets van binnen aangeraakt waardoor ik voelde dat het anders moest.

Dat is geen gemakkelijk proces. Van het punt ik wil niet meer leven het hoeft voor mij niet meer, naar ik kan me klote voelen zonder dood te willen zit een lange weg. Mijn weg startte door aan de bel te trekken bij de huisarts, voor de zoveelste keer, en toch maar weer die medicatie (anti-depressiva) te gaan slikken. Daarnaast zou ik ook maandelijks de praktijkondersteuner gaan zien, de psycholoog.

De medicatie stond me al meteen tegen, maar ik wist ook, zonder kan ik niet voor mijn kinderen zorgen. Zonder kom ik mijn bed niet uit. Maar medicatie maakt van mij een zombie, gevoelloos, niet meer in staat om te huilen. Dat gevoel vind ik vreselijk en dat wist ik al voordat ik de eerste pil ging innemen. Ik wil juist voelen, want voelen is wie ik ben. Ik ben hooggevoelig, een spons, en ik wil niet anders zijn dan die Nicole.

Ik moest ergens beginnen, en laat dat mijn eerste tip aan jou zijn. Je begint altijd ergens, ergens in die diepe put waar je zit vind je een weg om omhoog te klimmen. Mijn begin was de huisarts, medicatie, psycholoog. Al na een aantal gesprekken durfde ik te zeggen, ik wil dit niet. Die medicatie voelt niet goed, ik ben nog minder wie ik wil zijn.

Waarop zij zei, waarom neem je het dan? Je kunt je ook gaan verdiepen in mindset. En ze zei het niet op een toon van stop gewoon met je medicatie, nee ze zei het op een manier waarop ze mij triggerde om hier eens goed over na de te gaan denken.

Na dit gesprek kwam ik thuis en gooide het woord mindset google in. Daar kwam een waslijst uit van tips en trics. Ik kwam zo op een website terecht waar je een gratis e-book kon downloaden met mindset tips. Dat was mijn begin. En daarom vind je die ook hier op de homepage van mijn website. Want je moet ergens beginnen omhoog uit die put.

En die tips lijken oh zo simpel en klein en nutteloos. Want de tips die jij hier kunt vinden op mijn site zijn dezelfde waar ik mee ben begonnen. Maar wat die o zo simpel lijkende tips doen is bewustzijn creëren. En dat is precies waar je heen moet. Ik werd me gaandeweg bewuster van hoe ik leefde en hoeveel langs me heen ging. De simpelste dingen, daar blijk je toch best nog veel geluk uit te kunnen halen. Zo simpel als het drinken van een kop koffie met je ogen dicht. Lijkt onbenullig maar probeer het maar eens een tijd, je zult het zien.

Niet meer depressief, dat kan ik niet zeggen. Ik hoop van harte dat er vele van jullie zijn die dat wel zo hebben mogen ervaren. Want dat gun ik toch echt iedereen. Maar ik kan er prima mee leven. Het pad, weg van medicatie richting de wereld van mindset en meer inzicht in hoe ik denk, wat ik doe, wat ik zou kunnen aanpassen het heeft me geholpen, meer dan wat dan ook. 

Stapje voor stapje, ik heb een mega wilskracht, dat speelt ook mee. Maar ik geloof altijd dat we allemaal die kracht en overlevingsdrang bezitten, maar durf je hem ook aan te spreken? Ik zeg hardop, ik ben sterk. Want wat het leven me al vanaf mijn 10e jaar voor mijn voeten heeft gegooid is geen kattenpis. We hebben allemaal een verhaal, komen allemaal ergens vandaag. Het maakt ons uniek tot wie we zijn. Van jou is er maar een, van mij ook.

Zoals ik eerder zei, je begint ergens. Op de bodem van de put, misschien halverwege. Maar wat ik daaraan wil toevoegen. Je moet niet stoppen. En steeds als je weer terug dondert in die put (want dat gebeurt!!!!) dan begin je opnieuw. Wanneer je denkt, ik kan dit niet meer, ik wil dit niet meer, het is genoeg, dan komt die mindset. Dan moet jij een moment pakken voor jezelf, terug naar de basis. Ga in stilte zitten, adem diep, ga wandelen en loop en loop en loop. Pak de fiets, ga in de auto zet de radio aan en zing ieder nummer wat je wilt keihard mee. Op een bepaald moment kom je bij jezelf terug, dan kun je herpakken en dan begin je gewoon weer vanaf nul.

Denk niet, ik heb het al zo vaak geprobeerd ik kan het toch niet, of ik wil dit niet meer. Gaan we niet doen. Wat wel mag is voelen dat het even echt allemaal klote is. Dat is punt twee wat ik wil benoemen. Erkennen, en ik zeg liever accepteren, accepteren dat het er is. Accepteren dat jij je nu zo klote voelt, dat je het echt niet meer ziet zitten. Zeg letterlijk hardop, Ik voel me slecht, Ik ben verdrietig, dit doet zoveel pijn. Spreek het uit, hou het niet in. Accepteer dat je periodes, dagen, maanden zult hebben en laat het er zijn. Als je het weg wilt duwen, weg wilt stoppen als het er van jou niet mag zijn dan maak je de pijn nog groter en dieper.

Niemand is altijd blij, vrolijk of gelukkig. Daar draait het leven niet om. Het gaat er in het leven om dat je probeert jouw gevoel te volgen, dat je fouten maakt, verkeerde keuzes, dat je keihard valt en weer opstaat. Dat je verdriet mag voelen zo intens dat het je verscheurd. Juist deze dingen zijn het leven, en daar tussendoor daar stroomt een heel klein beekje met van die prachtige stenen die je door het water kunt zien. Dat beekje laat je af en toe stukjes van geluk zien, je voelt het, liefde, geboorte, feest, succes. Soms droogt die beek uit, soms stroomt hij weer vol. 

Als je durft los te laten dat je moet streven naar een bepaald iets, zul je meer ruimte in jezelf ervaren. Als je durft mee te voeren op de stroom van het leven dan doet het nog steeds pijn en is er ook gewoon verdriet maar volg je het pad wat er is. Dat werkt beter dan duwen en trekken en willen aanpassen, want je moet zus of zo, of men vindt dit of dat dus ik moet dat ook maar.

Mijn sleutels zijn, erkennen en accepteren dat het een grote tering bende kan zijn, maar ook durf te kijken naar jouw gedachtes en patronen en breng daar kleine veranderingen in aan. Door zoiets simpels als die mindset oefeningen. En streef geen geluk na. Geluk bestaat niet, dat is een door de mensheid bedacht woord. Dat is niet tastbaar dat kun je niet beetpakken. Ik ervaar geluk als ik voel dat mijn verdriet en depressiviteit er mag zijn van tijd tot tijd maar dat ik door mijn tranen heen ook het moois van het leven mag zien. Zoals het wandelen in de natuur met mijn honden waarbij ik me dan verbaas hoe mooi en schitterend die natuur wel niet is opgebouwd. Of een van mijn kinderen die me trots verteld hoe iets ze is gelukt.

Ik kan antwoorden op de vraag: ‘Hoe heb jij dat gedaan?’, met ‘Ik volg simpelweg mijn pad’.