Depressiviteit en ook een ander willen helpen
Depressief en een ander helpen. Vanuit eigen ervaring is het fijn dit te kunnen. Het is wat ik voor ogen had en nog steeds heb. Wat als dit jouw kind met autisme betreft?
De afgelopen 20 jaar, al meer dan 20 zelfs, heb ik veel mogen leren. Niet alleen over wie ik zelf ben, maar vooral over hoe ik om moet gaan met bepaalde stukken in mijzelf. Dan heb ik het over mijn depressiviteit. Depressiviteit is al sinds mijn 16e een constante factor in mijn zijn. Toen had ik dat nog niet zo door, maar na de geboorte van mijn oudste nu 19 jaar geleden is het de depressiviteit geweest die me keihard in mijn gezicht sloeg.
Alle denkbare standaard therapieën en gesprekken hebben de revue gepasseerd, medicatie heb ik ook drie keer geprobeerd. Uiteindelijk hielp alles heel eventjes, gaf het wat inzichten maar hielp niets echt. Tot nu zo’n drie jaar terug ik wederom in een diep dal verkeerde om meerdere redenen en het weer de depressiviteit was die me een mep verkocht. Het was toen dat ik zei tegen mezelf, nu is het klaar, dit moet anders kunnen. Zo ben ik me gaan verdiepen in hoe mijn brein werkt en hoe ik daar dus zelf invloed op uitoefen, ik heb mijn medicatie afgebouwd en ben mindful gaan leven. Dat is een proces geweest, daar kwam ik niet in 3 maanden, toch is dit het meer dan waard geweest.
Nog steeds is het mijn grootste wens anderen die inzichten ook te leren, dat je met liefde naar je depressie moet kijken, je hem zelfs mag omarmen. Pas als er een stuk acceptatie is kun je gaan helen. Wat je accepteert kun je ook veel makkelijker loslaten. Juist loslaten is de essentie, dan maak je de depressiviteit niet meer heer en meester over jouw leven, maar mag het er op de achtergrond gewoon zijn.
Daar zit ik dan met al mijn innerlijke wijsheden. Het voelt momenteel heel zwaar en verdrietig. Onze zoon met ASS vecht tegen zijn depressiviteit, het ging lange tijd goed maar nu is het weer hevig aanwezig. Na een lange moeilijke periode van paniekaanvallen komt nu een depressie weer om de hoek kijken. Wat me zwaar valt is dat ik hem niet kan helpen zoals ik jou zou kunnen helpen. Zoals ik mijzelf kan helpen.
Het ASS brein maakt het stukken ingewikkelder om tot door te dringen, het denken van een persoon met ASS is vaak een eenrichtingsverkeer waarbij het enkel zwart of wit kan zijn. Er is geen regenboog aan kleuren denkbaar. Dus al mijn fijne technieken en tips, hij wil ze niet horen, hij wil ze niet eigen maken, hij wil er niet naar kijken.
Standaard hoor ik: ‘ Je begrijpt me toch niet’ . Het lastige is dat dit aan de ene kant klopt maar aan de andere kant ook weer niet. Het ASS stuk is heel complex, en mijn ‘normale’ brein zal altijd moeite hebben met het kunnen verplaatsen in hem, dat is ook wat ik hem zeg. Maar ik weet dat wat ik hem zou kunnen bieden wel degelijk zou kunnen helpen. Daar gaat de deur dicht.
Dus voor nu kan ik er alleen maar voor hem zijn, mag hij mij als klaagmuur gebruiken, mag hij boos zijn en verdrietig. Ik moet ook nu weer loslaten, loslaten dat je soms iemand niet kunt helpen op die manier waarop je zelf voelt dat het goed zou kunnen zijn. Moet ik hem laten leiden en wachten we tot de nieuwe ronde van hulpverlening voor hem gaat opstarten.
Soms voelt het als dweilen met de kraan open, maar eigenlijk dweil ik onder een dichte kraan.
Heb het goed lieve jij, dat de lente snel mag gaan stralen, zodat we de zon kunnen gaan gebruiken als een stukje medicijn tegen alles wat soms te donker voelt.
Liefs, Nicole, namaste
dit vind je misschien ook interessant
It takes a village
Dromen, wat als je die moet bijstellen?
