Kom er maar bij in het onderwijs

Zoals belooft, de blog over HET onderwijs. Al jaren daalt de kwaliteit van ons onderwijs, maar ook al jaren worden er hordes kinderen over het hoofd gezien. Niet altijd onwelwillend van de scholen, maar soms vraag ik me af hoe hoog ze zelf die muur wel niet maken.

Ik pretendeer niet dat ik het allemaal weet absoluut niet. Al jaren horen we de woorden passend onderwijs. Dat zoveel zou moeten betekenen dat ieder kind op iedere school welkom is en niet perse in het speciaal onderwijs terecht zou hoeven te komen. De school moet de tools en mogelijkheden aanbieden voor het kind met de ‘rugzak’ zodat hij of zij ook gewoon net als zijn leeftijdsgenootjes fijn naar de basisschool/middelbare school kan gaan. Vanuit mijn ervaring, is het voor de meeste scholen een worsteling dan wel niet een marteling. Ik ben niet op de hoogte van budgetten en daarbij behorende invulling, ik weet dus niet precies wat een school wel of niet mag vanuit de overheid. Toch, als je roept dat ieder kind dezelfde kansen verdiend, dan moet je het wel waarmaken. Dat valt niet altijd mee. Jazeker er zijn remedial teachers, onderwijs assistenten, school psychologen, gedragsdeskundigen en weet ik al wat niet meer in dienst van de school. Toch viel het mij vaak tegen om over te brengen wat mijn kind nodig had, en dat het bij de ander ook landde. Het overbrengen was niet perse het probleem, de andere kant van de tafel begreep het vaak niet helemaal.

En er lagen onderzoeken en diagnoses, voor beide kinderen. Volledig doorgelicht door een of meerdere knappe koppen van het GGZ. Dus op papier was het helder, en ook zo dat wij ons erin konden vinden. Maar een basisschool of middelbare school weet niet zo goed wat ze er mee moeten. Je moet als ouder een lange adem hebben, want je valt zo vaak in herhaling. Ik heb tig keren hetzelfde verhaal afgespeeld, vaak tegen dezelfde personen. Er werd instemmend geknikt, er werd begrepen, er werd bedacht, er werd alleen niet zo heel veel uitgevoerd. Wel altijd met goede moed beginnen, de beste intenties, maar ja zo’n klas is best groot. Er zitten toch al snel 30 stuks in dat vat, nou geef er dan maar eens 1 of 2 de precieze aandacht die ze verdienen.

Daar loopt het dus helaas vaak mis, ook bij ons. Maar je kunt ook een docent of leerkracht treffen die zegt het te snappen, maar daarna denkt, ajetoooo buur. Die wil er eigenlijk niet in mee. Ontzettend veel mensen in het onderwijs hebben geen specialisaties gevolgd of passende cursussen. Dan wordt omgaan en signaleren van gedrag wat een kind zonder opzet vertoond (bij ASS-ADD-ADHD) een knap staaltje googel werk. Het gaat dan al vrij vlot richting de kant van, vervelend kind, onhandelbaar, zit nooit stil, is zo irritant, maakt teveel lawaai, blijft niet van zijn buurman af, ga er dan maar uit. Want je moet wat met zo’n kind, maar als je dat niet wilt of niet kunt, dan ontstaan er keer op keer conflicten.

Resultaat, het kind komt overprikkelt en overstuur thuis, vind school niet meer leuk, slaapt slecht, eet slecht en is thuis onhandelbaar. Vooral dat laatste, onhandelbaar. Oh als school het eens wist, al die middagen en avonden, de hemel kwam naar beneden. Tsunami’s aan agressiviteit, angst, paniekaanvallen, geloof mij de volgende ochtend wil er niemand meer naar school. Dat gebeurd 4 van 5 de schooldagen, ga er maar aan staan als ouder.

Ik heb tips, ik heb ideeen, ik heb niet de macht om het aan te passen. Maar het kan wel. Ik heb het namelijk allebei mogen zien. Onze zoon ging uiteindelijk van het reguliere middelbare onderwijs naar het speciaal voortgezet onderwijs. Hallooooooo kleine klassen. Ik stond versteld. Klassen van 5, 8, hoogstens 15 kinderen. Dat was even andere koek. Time-out ruimtes, eigen plekje in de klas met een schot er tussen, muziek in je oren, hoofd telefoon op om geluid te dempen, aparte ruimte om te zitten als je even rustig wil werken of leren. Begeleiding bij angsten en paniek. Het was en is er allemaal.

De afgelopen 10 jaar heb ik het allemaal gezien, hoe het fout ging hoe het beter ging. Niets is perfect, maar beter is al zoveel meer. Er zou een systeem moeten komen waarin we de kinderen meer letterlijke ademruimte geven. Meer tijd om te bewegen, minder zitten, minder stampen. Meer muziek, meer sport, meer creativiteit. Niks hippie achtigs van mijn kant, gewoon letterijk het idee dat je tijd krijgt om te zijn. Doen wat bij je past zonder dat er niks meer wordt gedaan. Het onderwijs creativer inrichten, op een meer speelse manier. Deze generaties zijn opgegroeid met games, gamen, vloggen, online bezig zijn. Het onderwijs zou hier meer naar moeten schikken. Leer ze spelend leren, ook al zijn ze al 14 of 16. Een spel element is vaak stukken uitnodigender dan een plat boek, met heeeel veel letters, muffe plaatjes en meer. Gebruik meer video’s, deel de dagen beter in zodat er meer ontspanning lijkt te zijn, zonder dat er niet meer wordt geleerd. Voor kinderen met of zonder een rugzak zou het een uitkomst zijn.

Meer kinderen dan ooit krijgen diagnoses, je zou dat gek kunnen vinden. Want vroeger leek dat niet zo. Vergeet niet dat de tools en kennis qua ondervangen en signaleren van mogelijke diagnoses nu vele malen groter en effectiever zijn dan 30 jaar terug. Daarom lijkt het meer, maar het zijn er niet meer, er waren er vroeger net zoveel, alleen was daar geen oog voor. Dat waren toen de lastige kinderen, die moesten maar gewoon van school en gaan werken.

Geld, meer personeel, creatiever onderwijs, kleinere klassen en meer ruimte om letterlijk te kunnen bewegen zodat je brein en je lijf meer in lijn zijn met elkaar. Laat de overheid de komende jaren eens serieus werk maken van passend onderwijs voor alle kinderen.