Voor mijn zoon

We made it!! Dit kan een blogbericht van 20 pagina’s worden maar ik ga me inhouden. Het onbeschrijflijke gevoel wat ik wil gaan beschrijven kan ik geen recht doen met maar 1 alinea.

Afgelopen vrijdag was het moment, 5 juli 2024 om precies te zijn. Als ik het even moet gaan terugrekenen als alles ‘normaal’ was verlopen dan hadden we dit moment ergens in juli 2019 moeten beleven toen je 17 jaar oud was. Het HAVO diploma. Dat is even een ander verhaal geworden. Geen 5 schooljaren zoals gemiddeld. Nee je ging 1 jaar naar school, het brugjaar, daarna kwam je thuis te zitten. Je was toen 14.

Nu ben je 22 en heb je hem op zak. Het papiertje wat weer een stukje nieuwe wereld voor je heeft unlocked als in een goede RPG game op je XBOX. Nu ben ik niet maar een klein beetje onder de indruk van jou mijn kind, onze zoon de middelste van 3. Maar ook, toen ik daar vrijdag liep tussen al die ouders, opa’s en oma’s, vrienden en bekenden bekroop me dat gevoel. Hoe bizar bijzonder het is dat we hier lopen dat we hier staan nu met zijn drieen, jij, ik en papa. Samen zijn we gewoon op dit punt uitgekomen en dat heb ik met iedere vezel in mijn lijf gehoopt en gedroomt en dat het dan eindelijk zover is. Dit is geen gewone diploma uitreiking. Dit is een bevestiging van jouw kracht en doorzettingsvermogen en van die van ons.

Quasi grappig kun je het soms nog onder onze neus wrijven de opname bij het GGZ ergens in 2015. Wat we je wel niet aandeden. Ik snap jouw gevoel want het was een stuk wat papa en ik ook liever hadden overgeslagen. Geen enkele ouder denkt op een bepaald punt, laat ik mijn kind maar eens fijn gedwongen laten opnemen dan zijn we daar ook weer vanaf. De dag dat ik je naar de afdeling bracht en ik een nachtje bij je mocht blijven slapen omdat het zo mega spannend was allemaal, de ochtend erna ben ik met een gebroken hart vertrokken. Dat hart is nooit meer gelijmd. Ik heb in mijn hele leven nog nooit iets gedaan wat zo zwaar was als jou daar achterlaten. Fysiek en mentaal jou moeten loslaten en overdragen aan vreemde mensen met kinderen die je niet kende. Mijn maag draait er nu nog van om.

Daar mag je absoluut wat van vinden helemaal niet erg. Toch ligt daar bij het GGZ het kantelpunt in jouw leven. Zonder hen hadden we afgelopen vrijdag dat felbegeerde papiertje niet op kunnen halen. Zij hebben jou gezien voor wie je was en je zo ongelofelijk goed begeleid en onderzocht en ons ook zo meer dan geweldig ondersteunt. Dat zie jij anders maar door hun onderzoeken konden we een paar maanden later door. Nieuwe levels werden ook daar unlocked en zo konden we door in het spel wat het leven heet.

Daarna was het nog steeds niet eenvoudig of simpel. Zie ik fotos van jou in de periode van 2014 tot 2019 dan zie ik een ander persoon. Je pijn, angsten en verdriet tekenden je volledig. Na de opname stond je nog steeds angstig in het leven maar met de diagnoses konden we door. Ik was er iedere dag voor jou. Door iedere paniekaanval en angstige episode heen was ik er voor je. Boos of agressief ook dat hebben we samen doorgeworsteld.

Zoveel bijzondere hulpverleners en begeleiding vanuit je nieuwe school hebben ons in een tergend langzaam proces opweg geholpen. Weet je nog dat we samen in de auto iedere ochtend naar school reden, we parkeerde en jij zei: Ik kan dit niet. Dat we daar dan zaten, dat de mentor naar de auto kwam en we dan uiteindelijk maar weer naar huis reden. Dat we dit weken, maandenlang hebben gedaan totdat je wel uitstapte. Je het aandurfde 1 uur in de school te zijn en dat ik op je wachtte.
Dat uur werd uiteindelijk 2 uur, 3 uur een halve dag. Soms viel je weer terug en begonnen we weer opnieuw maar samen bleven we gaan met frisse tegenzin. Uiteindelijk ben je gestart met je eerste HAVO certificaten te behalen uiteindelijk ging je van school en heb je via een omweg de rest van je certificaten bij elkaar gesprokkeld.

Je hebt nu een HAVO 5 diploma, wat extra bijzonder is, dat is dat jij geen 5 jaar onderwijs hebt gevolgd. Je hebt een brugjaar gehad, toen 2,5 jaar thuisgezeten zonder onderwijs. Toen mondjesmaat op school een aantal vakken gevolgd en daarvoor geslaagd. Nu heb je binnen twee jaar de overige certificaten gehaald van vakken die je nooit eerder hebt gevolgd. Havo 5 Duits in een schooljaar je eigen gemaakt bijvoorbeeld, snap je wel hoe uitzonderlijk knap dat is. Tekenen en kunstgeschiedenis nog nooit interesse voor gehad maar in een schooljaar heb je je dit ook eigen gemaakt en ben je ook geslaagd voor dat vak. Maar nog meer bijzonder dan dit diploma nu is het feit dat je na het VSO zelfstandig naar deze school bent gegaan om de lessen te volgen. Op de fiets zonder mij zonder de veilige omgeving van mij en de auto.

Toen ik vrijdag in de zaal zat en de andere studenten kon zien vroeg ik me bij ieder koppie af wat is jouw verhaal. De verschillende mentoren hadden bij iedere leerling wel een mooi verhaal of anekdote. Wat bleek de meeste waren gewoon vorig jaar gezakt op de reguliere Havo en hadden nu op de VAVO alsnog hun diploma gehaald. 
Jeetje dacht ik zo kan het natuurlijk ook gewoon. Niemand die weet met wat voor een verhaal wij in de zaal zaten.

Next level gaan we nu, HBO staat op het programma en dat gaat een uitdaging worden. Dat hou ik voor mezelf want ik weet je wilt geen tips geen adviezen je weet het zelf toch altijd beter. Helemaal goed mien jong. Stap er maar in, want dit is jouw nieuwe level in het spel dat jouw leven heet. Eindelijk vrij van alles wat je 10 jaar lang heeft belemmerd en verstikt en nu gaan je ouders even proberen adem te halen en de chaos van de afgelopen jaren los te laten want dat was nogal niet een beetje niks.

Kanjer!! Zo trot op jou!!!