Oh sweet September

Lange tijd ben ik vastgelopen. Ik schreef het ook al in de laatste blog. Het is een immense worsteling geweest om terug bij mezelf te komen, mijn relatie in stand te kunnen houden. Een soort van een balans terug te vinden in eigenlijk alles. Ons gezin telt 3 kinderen, vaak lijkt het alsof het altijd maar over 2 van de 3 gaat. Of over 1 van de 3. Dat is natuurlijk niet zo. Maar de jongste twee geven alle stof tot schrijven.

Maar terug naar september 2021. Voor een betere referentie zou ik zeggen, lees even de laatste blog, dan heb je iets meer context. Die September bracht een lang verwacht moment: onze zoon durfde het aan om zelf naar school te gaan. De vier jaren daarvoor hadden o.a in het teken gestaan van hulp, opnames, onderzoeken, wanhoop, uitzichtloosheid, vastklampen aan nieuwe strohalmen, explosies aan emoties in de meest negatieve zin, en leven met de dag. Vooral niet verder kijken dan vandaag, want de dag overleven was al op zijn zachts gezegd ingewikkeld genoeg. Mijn leven stond in dienst van hem, mantelzorg. Met daarnaast nog een kind wat ook autisme bleek te hebben (wat in die 4 jaren ook zeer tot bloei bleek te komen), en een puber richting volwassenheid die haar eigen uitdagingen bleek te hebben.

Zootje compleet, zootje ongeregeld, gewoon een dikke bende ons gezin. Had mijn man geen werk gehad in al die jaren dan had ik er nog een probleem bij gehad. Thank god, dat hij zich vastklampte aan zijn bedrijf, dat is zijn redding ook deels geweest. Wat het effect van de jaren stress is, merk je pas echt wanneer de grootste stoorzender, 360 graden omdraait, en in ons geval een positieve wending neemt.  Middenin de jaren van stress en ellende merk je vooral de uitwerking lichamelijk. Mijn man en ik zijn beide vaste klant geweest bij de huisarts en bloedafname. Talloze meer dan vervelende onderzoeken in het ziekenhuis ondergaan. Beide zeker wetende dat ons eind nabij was. Een van de gezichten van stress – je ziek voelen, of uiteindelijk echt ziek worden. Dat loert om de hoek als een slinkse vos. In principe beide altijd gezond verklaart, toch niet helemaal, mijn man heeft helaas chronisch maagklachten overgehouden aan deze zware jaren.

Stress middenin de tropenjaren dat geeft dus vooral een beeld van ziekte en je ziek denken te voelen. Maar dan, alles verandert in positieve zin, toch geeft ook dat een vorm van stress. Ik was vooral verloren, leeg, op. Ik begreep niet hoe ik niet meer ‘aan’ moest staan, hoezo niet meer 24u per dag alert zijn, hoezo niet meer snachts door paniekaanvallen heen praten en de huisartsenpost bellen? Ben ik niet meer non stop nodig? Niet meer op en neer taxien naar school? Dat begreep mijn hoofd niet. Spontaan de deur uit dat kan nu Nicole, uhm, hoe doe ik dat? Ja maar wat als hij misschien valt met zijn fiets, als zijn band lek is? Stel dat hij toch een paniekaanval krijgt op straat dan belt hij en dan moet ik meteen kunnen vertrekken. Een dagje misschien gaan winkelen in Breda of zal ik toch een keer naar Eindhoven rijden. Dat kon mijn brein niet verwerken. Weet je wel hoelang het dan duurt voordat je weer in Tilburg bent? Dan ben ik er niet meteen als ik nodig ben. Ik stond gewoon ALTIJD aan. Je kunt niet ineens van altijd aan naar hoppakee uit. Dus ik schoot weer in de frustratie stand, er komt nooit een einde aan al die ellende.

Nou die komt er wel. Met de liefste zo niet beste therapeut in de wereld heb ik toch wel weer even gebofd. Met die geweldige hulp die we voor onze twee jongste hadden via dezelfde instantie ook. Systeemtherapeut, psychiaters, psychologen, coaches. We zijn in een traject van relatietherapie gestapt, intensievere systeemtherapie thuis gaan volgen. Maar ook gewoon leren loslaten, jezelf heel veel tijd gunnen om een trauma te verwerken, dat doe je niet in 3 maanden dat weet ik nu. Je stapt in een rouwproces, en niet alleen van die 8 zware jaren. Ik moest ook verwerken dat ik ons leven voor autisme nooit meer terug ging zien. In plaats van te gaan winkelen (waar ik stiekem al helemaal niet van hou) is mijn racefiets wel mijn redding gebleken. Ook dat was moeilijk, want 40km gaan fietsen betekent ook dat als er met hem iets zou zijn ik niet binnen 5 minuten paraat kon staan. Toch voelde dat als logischer dan naar een andere stad om daar winkels te bezoeken. Fietsen is mijn passie, en het ondersteunt ook mijn depressiviteit, voor mij een win-win. Langzaamaan kwam er ook ruimte voor mijn creativiteit en inmiddels werk ik volledig voor mezelf in mijn bedrijf STUDIOO-M. Zo gehoopt maar niet durven dromen.

Het is nu maart 2023, en september 2021 lijkt zo mega lang geleden hier op mijn scherm. Maar in mijn hoofd was dat dus gisteren. Het voelt als gisteren dat hij eindelijk die fiets durfde te pakken en begon aan zijn pad naar zelfstandigheid. Maar hij doet dit dus nu al 1,5 jaar, bizar wat tijd met je doet. Middelbare school enigszins afgerond, nu alweer een poos bezig om via een ander traject zijn Havo certificaat te halen, hij heeft zelfs een bijbaantje!! Doe even normaal!!! Is dat mijn kind, is dat ons kind wat letterlijk te bang was om alleen naar de toilet te gaan?? Jep dat is hem. Het is mooi om te zien hoe alles verschuifd, hoe hij groeit, hoe wij groeien hoe zijn zussen zich verder ontwikkelen.

De jongste nu middenin haar puberteit en in 3e jaar mavo. Haar autisme spectrum problematiek en 3 jaar covid is onze volgende nieuwe uitdaging en gelukkig hebben we een rugzak aan ervaringen. Maakt het niet simpeler, maakt het wel gemakkelijker, want de valkuilen heb je al tig keer gezien. Haar begeleiden is ook niet altijd eenvoudig, haar handleiding leest anders dan haar broer, toch merk je dat je eerder begrijpt wat haar blokkeert en je daar veel adequater op in kunt spelen. Er is geen goed of fout, wat dat betreft kun je het als ouder ook nooit echt ‘goed’ doen. Handleidingen liggen niet voor het oprapen, gelukkig vaart ons gevoel inmiddels al jaren best goed op de autisme rivier. 

In de volgende blog zal ik wat meer ingaan op wat ik vooral denk dat er mist in ons onderwijs richting kinderen met een rugzak. Want daar laten ze de nodigen steken flink vallen, onder de noemer passend onderwijs voor iederen.