Je doet het toch nooit goed.

Voor zover je denkt dat het bestaat, nope het bestaat niet. Want simpel gezegd, als ouder doe je het eigenlijk nooit goed.

Door het gesprek wat ik had met een goede vriendin, kwamen we uit op dit punt. Wat doen wij fout? Dan maakt het volgens mij ook niet meer uit of je zoals ik (en mijn man) kinderen met een uitdaging zoals in ons geval autisme moet opvoeden of gewoon de ‘normale’ gevallen. (ja u leest hier enig sarcasme).

Ik probeer dit nu al 19 jaar te doen, met wisselend succes. Wat voor mij hierin belangrijk is dat ik het kind de ruimte geef zichzelf te zijn, een poging doe tot het aanleren van de juiste waarden en normen en het kind het gevoel geef dat ze altijd maar dan ook altijd bij ons terecht kan. Dat we ze stimuleren, ondersteunen en bakken vol liefde geven staat wat mij betreft buiten kijf. Lijkt mij een prima basis. Maar dat voelt op dit moment, ook voor de moeder die ik sprak, die ook al meer dan 19 jaar voor deze uitdaging staat, als een wankele basis.

Je komt altijd op het punt van loslaten. Iets waarvan ik vind dat het prima is mits het kind ook laat zien hier klaar voor te zijn. Daar zijn wel sterke twijfels over, maar ik weet ook dat ik als ouder niet meer kan doen dan aansturen en advies geven. De neus stoten mogen ze zelf gaan ondervinden. Dus loslaten. Dat gaan we doen. Voor mij betekent loslaten ook echt je eigen boontjes doppen, wil je op jezelf prima, dan ook gelijk alles regelen en niet meer je hand komen ophouden. Dat is volwassen zijn en de realiteit van de grote mensen wereld. Neemt niet weg, mijn deur zal altijd voor je open staan.

Maar de andere moeder wiens kind dus al ruim 3 jaar niet meer thuis is en samenwoont, wil graag nog wel een financiële tegemoetkoming, pardon! Het kind heeft zelf voldoende middelen, leeft ook op behoorlijk grote voet maar vraagt moeders om toch nog een flink bedrag over te maken maandelijks in verband met studie. Tsja, en dan vraag je je af waarom doe ik dit.

Dat kan dus met zoveel factoren te maken hebben, schuldgevoel over problemen die er thuis zijn geweest. Of er is nog wel een thuiswonend kind en dat ondersteun ik wel financieel. Misschien dat je nog over talloze andere zaken een schuldgevoel hebt, of wat voor gevoel dan ook wat ervoor zorgt dat jij die centen overmaakt maandelijks.

Dit kind kijkt verder niet om naar haar moeder, toont nooit interesse, komt niet langs. Reageert niet op verzoekjes van moeder om een kopje koffie samen te drinken. Maar wil wel graag de hand ophouden.

We schrokken er eigenlijk allebei van. Zij toen ik vertelde hoe ik erin stond, en ik van haar toen ik hoorde dat ze dit dus maandelijks overmaakt. Ze vroeg mij: ‘ Nicole wat zou jij doen’?

' Voor mij betekent loslaten ook echt je eigen boontjes doppen'

Ik zei haar meteen, stoppen. Ze noemde op wat haar dochter de afgelopen tijd allemaal had aangeschaft, nieuw apparatuur voor in huis een nieuwe auto etc. Sorry, maar dit gaat nergens over. Zelf zit ze financieel krap door extra rekeningen en durfde tegen haar volwassen dochter niet te zeggen dat het niet uitkwam. Ik ging een stapje verder, het komt niet alleen nu niet uit, het komt nooit uit. Je woont samen, al meer dan 3 jaar, hebt een eigen inkomen, leent bij DUO en studeert. Haar partner werkt fulltime, sorry maar je moeder om geld vragen. Dat je het lef hebt.

Ze zei, ‘ als ik haar zeg dat ik niet meer betaal dan krijg ik bakken ellende over me heen’. Angst, angst is altijd een hele slechte graadmeter. Angst voor wat jouw dochter gaat zeggen of dat je haar misschien nooit meer spreekt. Maar kom nou? Ze is toch volwassen, leeft haar eigen leven doet haar ding, studeert en werkt. Die heeft mama nodig? Alleen voor geld maar niet voor een persoonlijk gesprek een vraag van hoe is het me je, zullen we een kop koffie drinken.

Daar zit nog super veel werk in die relatie, en dat geldt ook voor mij en mijn dochter. Daar waar ik altijd dacht dat ik het goed deed, en mijn vriendin op haar beurt met haar dochter. Zo zie je dus maar dat het ineens heel scheef loopt. Mijn dochter wil hier niet meer zijn, in de ruzies (ja die zijn er soms) in de hectiek, maar zelf proberen iets positiefs bij te dragen aan alles dat wil ze niet. Beetje aandacht aan je broer en zus, samen eens wat ondernemen het zou veel doen voor de onderlingen verhoudingen. Maar iemand dwingen kan niet. Ze heeft een leuke vriendin maar ook die zien wij nooit.

De afgelopen 2 a 3 jaar is onze altijd super betrouwbare en slimme dochter heel onbetrouwbaar gebleken, kwam ze afspraken niet na. Mocht ze eens oppassen voor ons bij een avondje weg dan kwam ze niet thuis en liet haar broer en zusje alleen thuis. Hele rare niet bij haar passende dingen, maar in een gesprek kwam er nooit wat uit. Afspraken over hoe laat thuis te komen doordeweeks worden kei en keihard genegeerd. Hoe lang ga je er mee door? Wat je doet is langs elkaar leven, af een toe een glimp van elkaar opvangen.

De ooit zo stevige basis staat wankel, ons fundament heeft een opdonder gekregen de afgelopen jaren in de hectiek en zorgen rondom onze zoon en jongste dochter en hun autisme. Maar ook dat is het leven, je dealt met de shit op jouw pad, dat is ook volwassen zijn dat is ook opgroeien. Steek je liever jouw kop in het zand en wil je niet praten dan houdt het op. Dan ga je jouw eigen weg.

Je doet het nooit goed, dat is natuurlijk niet zo. We doen het kneiter goed, echt ik ben zo trots op mezelf en mijn man. Door alle ellende heen altijd weer een lichtpuntje beet pakken en door.

Twijfel nooit en volg jouw hart, ook mijn lieve dochter.

Heb het goed lieve jij!

I’m a ROCKSTAR!

Liefs, Nicole