Serieus een blue monday

Dit is een serieuze mega downer dag, en dat is echt heel erg klote want de zon straalt. Hij straalt al zoveel dagen en geeft me dat heerlijk het is al lente gevoel, ook al is het dat dus nog niet. Vrijdag, zaterdag en ook zondag. Die dagen hadden wel het gewenste effect, vandaag is serieus blue.

Misschien herkenbaar voor jou,  ineens een dag waarop het je gewoon in het gezicht slaat en dan heb je ook nog eens heel veel te doen. Dus niet dat je kunt zeggen ik trek de lakens even over mijn hoofd, laat de gordijnen voor wat ze zijn en de supermarkt is een serieuze no go area. Maar je moet door. Het is of je werk, school, kids of welke verplichting dan ook. Daar worstel ik dan wel mee, het geeft me serieuze ‘ ik schiet tekort’ momentjes.

Gek toch, en ook niet nodig, dat zeg ik ook tegen mezelf, maar het is er desondanks. Het fascineert me dat het brein er ineens zo anders over kan denken, zo compleet anders dan hoe ik ben. Vorige week voelde zo super! Het gaat echt weer goed met onze zoon, goed voor hem en wat hij nodig heeft. Geen grote bijzondere stappen, maar hele kleine die hier al een mega effect geven.

Ik dacht nog: ‘ Laat het zo blijven, laat het niet zo zijn dan hij weer compleet omslaat’. Tot nu toe gaat het ook nog steeds zo goed. Minder agressie en minder woorden. Het voelt stiekem een beetje zen.

Terug naar mij, ik ben nu niet zen, of wat dan ook, ik heb nu te weinig ruimte voor mijzelf. Twee kinderen op mijn lip, een die vandaag een studiedag heeft en de ander tot 12 uur naar school. Maar eigenlijk is het alles bij elkaar vaak teveel voor iemand zoals ik die graag alleen is. 

Een soort van verstikkende cocon die maar niet opengaat, die vlinder wordt ik niet. Van tijd tot tijd gaat dat goed en dan ineens is het teveel. Daar ben ik nu beland. Diepe vermoeidheid, een waslijst aan dingen die MOETEN, en een leven wat ik niet stil kan zetten.

Ga ik daar over sikken en sippen, nee daar ga ik over schrijven. Dus hoi jij daar achter dat andere scherm(pje), ik schrijf het even van me af. En nee, ik blijf er never nooit in hangen, maar ik wil het altijd erkennen.

Jij ook? Weet je lieve jij, je moet het erkennen, want pas als je het durft beet te pakken, het beestje een naam geeft dan accepteer je dat het er is. Ik ga er niet tegen aan duwen en zeggen dat het heel snel weg moet, nee ik laat het er zijn. De kunst van het zijn. De afgelopen jaren heeft het voor mij gewerkt. Gewoon accepteren dat dit een waardeloze dag is, mogelijk zelfs een week of maand(en). Helemaal prima. 

Wat ik heb gemerkt is dat hoe eerder ik het er laat zijn hoe sneller het weer vertrekt. Dus ik gok dat morgen de zon wel weer echt voor me straalt en ik hem ook voel van binnen.

Heb het goed lieve jij!

Liefs, Nicole