Dromen, wat als je die moet bijstellen?

Ik zag de vraag vanmorgen op een Pick Wick theezakje voorbij komen, ‘Wat wilde je worden toen je klein was’? Meteen leuke gespreksstof aan de ontbijttafel, mijn jongste wilde daar uiteraard wel antwoord op. ‘Nou, toen mama klein was wilde ik eigenlijk heel veel worden. In eerste instantie bouwvakker maar dat vond Opa geen goed plan, daarna nog kapster, bloemist, iets met dieren enz.’ 

Eerlijk is eerlijk, ik wilde echt de bouw in, net als mijn vader als metselaar of timmerman aan de slag. Het mocht niet van hem, ik ben vrij streng en dwingend opgevoed. Er was eigenlijk geen ruimte voor wat jezelf wilde, je mocht wel iets vinden of willen maar uiteindelijk was het laatste woord dat van mijn ouders. Als metselaar of timmerman zou het werk te zwaar zijn, niets voor vrouwen, lange dagen, door weer en wind etc. Alles wat mijn vader dagelijks moest doorstaan werd beschreven. Het zorgde er niet voor dat ik het minder wilde. Ik wilde het echt. Het maken, creëren met je eigen twee handen, wat mij betreft het mooiste wat er bestond, en nog steeds.

Ik moest het uit mijn hoofd zetten en dat heb ik gedaan, netjes de MAVO afgemaakt en in het laatste jaar was ik blij dat ik dan eindelijk mocht gaan kiezen! Het werd de kunstacademie, richting mode of interieur ontwerp. Ook deze droom, dit innerlijk verlangen werd zeer praktisch aan de kant geschoven en ik schikte me, wederom.

Waarom? Ik was niet zo mondig, niet zo verbaal sterk. Mijn ouders zijn geen mensen van diepte, van het delen van gevoelens. Nee, vooral praktisch moest het zijn. ‘Een kunstenaar!, nee dat zijn uitkerings trekkers’ . Ik hoor het ze nog zeggen. ‘Dat gaat niet gebeuren, je moet een administratieve opleiding zoeken, een waar je zeker een baan mee kunt vinden’. Wat ze niet wisten was dat ik de aanmeldingsformulieren voor de Kunst Academie in Den Bosch al had, ik moest alleen nog bedenken wat ik zou gaan presenteren bij mijn toelatingsgesprek.

Zover is het nooit gekomen, want ik schikte me zoals ik me altijd schikte. Ik deed wat er van mij gevraagd werd en luisterde. Met een innerlijk verlangen naar zoveel anders wat er nooit mocht zijn. Ik heb het later nog wel geprobeerd, na het behalen van mijn MBO diploma toen ik inmiddels 18 was. Ik was er klaar voor om nu mijn hart te volgen! Naast mijn werk zou ik de enige voor mij betaalbare optie kiezen, via de LOI de opleiding binnenhuis architectuur volgen, met Jan des Bouvrie als een van mijn grote voorbeelden. Na 1 jaar moest ik onder ogen zien dat mijn mentale staat dit in de weg stond en mijn depressiviteit de overhand kreeg. De droom vervaagde maar het verlangen niet. 

De vervagende droom is een rode draad gebleven vanaf dat moment. Door alle strubbelingen heen zoals een scheiding, moeder worden, verhuizen naar de andere kant van het land. Het verlangen bleef en heb ik telkens opnieuw geprobeerd het nieuw leven in te blazen. Steeds opnieuw weer met een kink in de kabel, de depressie kink. 

Hoe nu verder?

Inmiddels zijn er sinds het beëindigen van die opleiding 21 jaar verstreken. Ik ben nooit gestopt met hopen, zoeken naar een mogelijkheid. Doorgegaan met het volgen van therapieën en gesprekken. Nog kort een cursus opgepakt ergens in 2011 want nog steeds was het verlangen groot, een eigen styling en ontwerp bureau, zelfstandig ondernemerschap. Waar het uiteindelijk voornamelijk draaide om mijn periodes van depressiviteit, was daar eind 2011 ineens iets nieuws. Onze zoon vertoonde vreemd gedrag, kwam thuis met vreselijke verhalen van school waar wij maar geen vinger op konden leggen. Ik verdween naar de achtergrond mijn dromen in de ijskast. 

Fast forward naar nu, 2019. Geen achtbaan ter wereld die de afgelopen 8 jaar zou durven of kunnen evenaren. Alles vervaagd wanneer er iets mis is met jouw kind, iets waarvan niemand eigenlijk weet wat, waar je na jaren van zoeken achterkomt. Door die jaren, deze 8 jaar ben ik blijven zoeken naar een mogelijkheid om ook toch nog mijn dromen er ergens uit te persen.

Mezelf hoge standaarden op leggen, ik moest meer zijn dan moeder, ik moest toch ook die hippe en belangrijke dame kunnen zijn die interieuradviezen kan geven, die verbouwingen kan begeleiden? Dat moest toch kunnen tussen alle drama’s en crisissen die zich thuis dagelijks afspeelden. Wat een innerlijk gevecht, wat een uitputtingsslag in mijn hoofd. Wat een ongelooflijk irritant wijf met een gigantisch pest humeur.

Keuzes?

De wereld vind het okay om blijkbaar hoge standaarden op te leggen, hoe goed bedoeld ook. Wat mij opvalt is dat de ene naar de andere ‘mindset’ guru jou het gevoel wil geven dat je ’toch echt voor jezelf mag kiezen’ het nu toch zeker ‘jouw tijd is om te shinen‘! Ja nu moet je die kans pakken, als je hem nu voelt dan moet je gaan knallen!!! NU!

Jezus, wat doen we onszelf aan. Wat was ik dom om ook hierin mee te moeten van mezelf, wat heb ik me knettergek laten maken. Voor wat?? Voor een feel good moment, voor een oh zie mij eens een hippe moeder met een druk gezin die ook nog eens durft te kiezen voor haar droom, haar eigen bedrijf!

Waarom doen wij vrouwen elkaar dit aan? Ik zou het zo rete fijn vinden als er eens iemand opstaat die zegt, leef in het nu en omarm wat er nu is! Want waar je nu staat op dit moment daar behoor je te zijn. Niet zoeken naar dromen die vast gevroren in je vriezer liggen ergens tussen de raketjes van vorige zomer. Nee, gewoon nu durven zeggen ik ben moe, ik wil wel maar wat er nu op mijn bord ligt dat moet eerst. Dat roept.

Mijn depressiviteit maar ook mijn relatie heeft het geen goed gedaan. Maar ook de plannen die mooie plannen die ik had zelfs met het volgen van Marie Forleo’s B-School vorig jaar, het is er niet uitgekomen. Simpel omdat het NU niet kan, het is niet het moment. In mijn optiek is het niet kiezen tussen twee kwaden, nee het is durven zeggen, ‘nu even niet’. Want als je dat durft en kunt dan kies je dus voor jezelf, dan kies je niet voor de meute, dan mag je nog steeds dromen en verlangens hebben maar dan hoef je jezelf niet meer te kwellen.

Als je in het hier en nu durft te dealen met wat er op jouw bord ligt, ook al ligt dat er al jaren dan pas komen er oplossingen en nieuwe inzichten. Vaak vanuit onverwachte hoek. Maar vooral rust, veel innerlijke rust en dat zorgt er dan weer voor dat je kunt gaan opruimen, zowel letterlijk als figuurlijk. 

Ik had gewild dat ik drie jaar terug niet diep in deze wereld van ‘ volg je hart je leeft maar een keer’ scene terecht was gekomen. Of wacht, juist wel, want omdat ik hierdoor me keihard heb gestoten aan wel 85 stenen kan ik nu zeggen tegen jou lieve jij, dat het goed is zo. Het is verdomme meer dan goed, sit back and relax (voor zover dat een optie is, bij mij niet 😉

Heb het goed mooi mens,

liefs van de ‘anti’ mindset guru ;-)))