Ik gun je de wereld

Verwachtingen bijstellen. Ik weet niet eens of ik die had, of wij die hadden als ouders. Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit mee bezig was.

Mijn eerste kind onze dochter van nu bijna 21, het lijkt een eeuwigheid geleden dat ze in mijn armen lag, toch weet ik het nog als de dag van gisteren. Had ik daar verwachtigen bij? Was ik voor haar geboorte bezig met haar toekomst of hoe ik zou moeten zijn als moeder. Ik durf wel hardop te zeggen, die had ik niet. Ik had een drang naar het moederschap, naar het mogen delen van liefde met een klein mensje. Het was zo simpel. Maat toch heel snel na de bevalling kwamen de ‘verwachtingen’ me keihard in mijn gezicht slaan.

Daar lag ik, net bevallen, zo immobiel als het maar zijn kan, diep depressief omdat ik me ineens besefte een leven te leven wat ik niet wilde leven. Toen ging het ineens over verwachtingen, alleen maar. Want wat voelde ik me beroerd dat ik de verwachting van een lang en gelukkig leven met mijn ex en een stabiel thuis voor haar dus niet kon gaan bieden. Het was een hele kluif hier uit te komen, om er in mijn hoofd logica aan vast te plakken. Maanden gingen er over dat eerste moment heen, talloze gesprekken met mezelf. Ik ging mijn kind nu een gebroken gezin bieden. In plaats van wat ik eerder had gedacht, en dus blijkbaar verwachtte, want zo was het gewoon. Ik was getrouwd, en ik werd moeder en daarmee startte ons gezin. Dus niet.

Ik bleek onbewust wel aan de verwachtingen te willen voldoen. Een fast forward naar 10 jaar later. Met mijn huidige man kreeg ik nog 2 kinderen. Een zoon en nog een dochter. Onze zoon, de middelste daar kwam een heel elftal aan verwachtingen tot stilstand.
Hij bleek autisme en een angststoornis te hebben. Maar de eerste 10 jaar van zijn leven was er niet echt iets aan de hand. Terugkijkend wel bijzondere dingen maar ach, ieder kind is anders, er hoeft niet altijd een label aan. Zo bleek het na onze verhuizing van Groningen naar Tilburg toch wel even een ander verhaal. Waar wij dachten dat de kinderen goed waren gestart op hun nieuwe school, zo fout ging het eigenlijk. Al snel kreeg hij waanideeën en onverklaarbare angsten. Gebeurde er in zijn beleving iedere dag iets levensbedreigends wanneer hij onderweg naar school was. Wat volgde waren talloze dagen dat hij niet meer uit bed wilde, niet naar school, de deur niet uit, niets meer. Van een jongetje wat al 7 jaar voetbalde, vriendjes had, speel afspraakjes, verjaardags feestjes, kwam zijn wereld abrupt tot stilstand. Die van ons ook.

Verwachtingen. Sport en voetbal het was zijn leven. Wij een echt voetbal gezin, want manlief speelde ook al meer dan 20 jaar op een goed niveau. Het was hier een serieuze aangelegenheid. Een passie. Zoon had ook dromen en wensen, prof voetballer worden was eigenlijk wat hij het liefst zou willen.
Wij werden terug geroepen naar iets wat we niet kende. Terug naar een nul-punt. Ons gezin stond stil. Hij stond stil. Vragen over kan hij nog wel naar school, kan hij wel naar een gewone middelbare school? Angsten, depressiviteit, wel of geen medicijnen. Talloze hulpverleners, therapeuten, psychiaters, een gedwongen opname. Maar ook het verlies van grip op je anderen kinderen, er gaat ineens zoveel zorg naar 1 kind, doen we het wel goed voor de anderen? Wat als het wel lukt een middelbare school vinden, wat moet hij dan gaan studeren, wat zal hij later gaan doen? Hij durft immers niet alleen naar buiten zonder onze begeleiding. Hoe ga je dan werken, hoe vind je een bijbaan, hoe???

Van een gezin in een redelijk normale flow, werden we een gezin met alleen maar vragen en zorgen. Met alleen maar vragen over verwachtingen die er ooit lagen, die niet meer zijn, die niets meer kunnen worden. Of althans waarvan wij het gewoon echt even niet kunnen zien.
Ik gun mijn kinderen de wereld, ik gun ze het beste, het mooiste het fijnste. Ik gun ze dat ze goed in hun vel zitten, dat ze geluk ervaren dat ze mogen zijn wie ze zijn.

Er zijn bij ons al 7 jaar geen verwachtingen meer. Omdat je bij de ‘gewone’ verwachtingen een beeld kon schetsen en bij de de huidige we totaal blanco zijn. De verwachtingen hebben plaats gemaakt voor kleine babystapjes winst in de gekste dingen. Het lukt hem nu sinds een poos om dagelijks de honden uit te laten met zijn vader. Het lukt hem sinds een half jaar wel om iedere dag 4 uur op school te verblijven (zij het in een aparte ruimte afgezonderd van de rest van de school). Het lukt hem wel om zijn routine zelf uit te voeren zonder aansturing, opstaan, wassen, aankleden, eten…

Ik heb het over een jongen van 18. Geen klein kind. Ik heb het over een machtig mooi mens, hooggevoelig, autistisch, angstig, slim, liefdevol, humoristisch, ook nog een hele goede voetballer. Al doet hij dat laatste al 6 jaar niet meer.
Maar verwachtingen wat moet je er mee, wij doen er geen ene moer mee, hahaha. Verwachtingen liggen bij ons standaard in de container. 

Wij pakken de geluks momenten, de kleine succesjes. Zoals dat rondje fietsen wat we samen deden afgelopen zondag, waarin hij zo fijn kletst en we zinnige diepe gesprekken voeren. Waar hij me dan wel weer raakt met zijn antwoord op mijn vraag:’Als je geen angsten zou hebben wat zou je dan meteen gaan doen’?. Waarop hij antwoord: ‘Gewoon naar buiten gaan zoals iedereen’.

Heb het goed lieve jij, in iedere dag vind je wat moois, bedankt voor het lezen!