Op zoek naar mijn identiteit

De afgelopen maanden, ik denk al wel vanaf november vorig jaar. Ben ik, Nicole steeds vaker het onderwerp van gesprek. Wanneer ik praat met hulpverleners (en dat zijn er een berg) kom ik in gesprekken steeds vaker naar voren.

Dat komt omdat ik heel veel verdriet heb gehad om mijn verloren identiteit. Vorig jaar toen onze zoon zijn paniekaanvallen en waanideeën kreeg, kwam ik tot het besef dat mijn dromen en wensen er niet meer toe doen.
Ik was de jaren hiervoor, na mijn burn-out en verlies van mijn baan, heel druk geweest met het opzetten van een eigen bedrijf. Heel veel geld geïnvesteerd, zelfs B-School van Marie Forleo gevolgd. Met uiteindelijk een steeds vast lopend resultaat. Het frustreerde me tot en met dat ik geen bedrijf van de grond kreeg. Tot vorig jaar onze zoon door al zijn ellende heen mij de ogen opende. Wat ik nu wil is gewoonweg onmogelijk. Dat was het alle jaren dat ik het probeerde al, maar mijn ego zat in de weg. Ik kon en wilde het niet zien.

Maar zo vanmorgen in de kruidvat toen ik een vriendin tegen het lijf liep vielen me 2 dingen op. Een, dat het lijkt dat mensen zich soms een beetje rot voelen als ze mij vertellen over hun net afgeronde studie, hun leuke werk en hoe druk ze ermee zijn. In haar geval, dat ze vandaag vrij was en hoe ze ineens besefte hoe fijn dat voor haar voelde, een beetje verontschuldigend naar mij toe. Twee, dat ik er niet meer door geraakt wordt! Voorheen kon ik me extreem verdrietig en eenzaam voelen in die momenten, een loser een totaal gevoel van ik ben alleen nog maar een huisvrouw en moeder, zie mij nu totaal kansloos zijn.

Maar nu niet meer. Ik voel me tegenwoordig nog sterker dan dat ik al wist dat ik was. Wat ik al op mijn bord heb gehad de afgelopen 20 jaar en ik sta nog steeds! En ik doe het meeste alleen, zelf met mijn eigen mindset (sorry manlief). Dat pakt niemand mij af en ik weet 100 procent zeker dat er vele zijn die dit niet kunnen. 

Ik heb losgelaten wie ik dacht dat ik moest zijn, wie ik dacht dat ik moest worden, wat ik dacht dat ik allemaal moest kunnen. Daarnaast accepteren, want dat kunnen velen niet. Accepteren dat dit het is. Accepteren dat je met een depressie leeft, accepteren dat je 2 kinderen met autisme aan het opvoeden bent, ja niet 1, maar 2! Hoe groot is de kans dat je daarvoor komt te staan.

 En hoe ben ik gekomen waar ik nu sta? 

In kleine stapjes, met vallen en opstaan, heel veel lessen mogen leren, dingen anders gaan zien, gevoel volgen. Ook al lijkt nu achteraf dat juist dat gevoel me vaak de verkeerde kant op stuurde, dat is niet zo! Dat gevoel stuurde me juist wel de goede kant op, zodat ik keihard op mijn neus mocht gaan en het daarna anders kon gaan doen.

Dus mijn identiteit is niet zoals ik dacht, ik moet een alles kunner zijn, moeder, zelfstandig ondernemer, leuke partner, iedereen blij maken. Mijn identiteit is simpelweg, ik ben Nicole ik volg mijn pad en ik mag zijn wie ik nu ben.

Ik vind het fijn om met mijn zelfbedachte Mind Cards bezig te zijn, wat maakt het uit dat ik maar 6 setjes heb verkocht tot nu toe? Ik voel niet meer de drang dat ik daar dagelijks mee bezig moet zijn, dat ik moet promoten op Insta of Facebook. Nee, ik laat het los, de mensen die de Mind Cards nodig hebben komen vanzelf op mijn pad.
Acceptatie en loslaten zijn twee super ingewikkelde zaken, ik durf nu wel te zeggen dat als dit je lukt, je zoveel meer kunt gaan ontvangen.

Heb het goed lieve jij, wat vandaag niet goed voelt, kun je morgen nog een keer liefde en aandacht geven.